FUDBAL U KRVI: Braća Čarlton, Kuman, Inzagi, Milutinović, Vujović, Đurovski...

BOBI I DŽEK ČARLTON

Mlađi brat Bobi preživeo je „Minhensku katastrofu“ i postao kultna ličnost istorije Mančester junajteda. Dugo je bio vlasnik klupskog rekorda sa 758 odigranih utakmica za Đavole (kasnije ga je pretekao Rajan Gigs) i 249 postignuta gola. Oba brata nastupala su za reprezentaciju Engleske, a bili su njen deo i 1966. kada je Gordi Albion jedini put osvojio Svetski šampionat. Bobi je bio kapiten reprezentacije 106 puta i do danas je ostao njen najbolji strelac sa 49 golova.

Stariji brat Džek čitavu fudbalsku karijeru proveo je u Lids Junajtedu kao odbrambeni igrač, a puno više uspeha imao je kao menadžer Irske reprezentacije od 1986. do 1996. Odveo je Irce na prvi veliki međunarodni turnir, Euro 1988, u četvrtfinale SP 1990. i u drugi krug SP 1994. Braća Čarlton imala su nezgodnu narav, jedno vreme jedva da su komunicirali međusobno, ali kasnije su izgladili odnose.

RAFAEL I FABIO DA SILVA

Ser Aleks Ferguson doveo je 2008. braću blizance u Mančester junajted i najavio ih kao veliko na bekovskim pozicijama. Rafael je uglavnom standardni bek Đavola, dok je Fabio uglavnom vreme provodio na klupi ili na pozajmicama, poput prošle sezone u Kvins Park Rendžersima. Obojica su do sada imala po dva nastupa za reprezentaciju Brazila.

FRANK I RONALD DE BUR

Blizanci De Bur – Frank na mestu štopera i Ronald kao polušpic – zajedno su tokom karijere igrali u ukupno pet klubova (Ajaks, Barselona, Rendžers, Al Rajan i Al Šamal). Bili su i standardni u holandskoj reprezentaciji i za nju postigli identičan broj golova (po 13), iako je Frank odigrao 112 utakmica, a Ronald 67.

Nakon povlačenja 2006. Frank se posvetio trenerskoj karijeri, a od 2010. došao je na čelo Ajaksa i doneo mu tri titule Eredivisije zaredom. Ronald je trenutno prvi asistent bratu na klupi Kopljanika.

MIHAEL I BRAJAN LAUDRUP
Danski napadački tandem, braća Mihael i Brajan Laudrup (otac Fin takođe bio uspešan fudbaler i reprezentativac), imali su čast da 2004. budu deo Peleove liste 125 najvećih živih fudbalera. Stariji Mihael igrao je u Juventusu, Barseloni i Real Madridu, dok je Brajan nastupao za Bajern, Rendžers, Fjorentinu i Ajaks.

Ipak, postoji jedna bitna razlika u njihovim veoma uspešnim karijerama. Brajan može da se pohvali titulom šampiona Evrope koju je sa nacionalnim timom osvojio na EURO 1992, dok Mihael nije bio član tima zbog sukoba sa selektorom.

GERI I FIL NEVIL

Obojica su uzeli učešće u velikim uspesima Mančester junajteda u poslednje dve decenije. Geri je bio jedan od najboljih desnih bekova u istoriji Junajteda u kojem je proveo čitavu karijeru, a 85 puta nastupio je kao kapiten reprezentacije Engleske. Trenutno je angažovan kao stručni komentator na „Skaj sport“ televiziji i važi za jednog od najboljih u toj branši.

Fil je na funkciji kapitena reprezentacije bio 59 puta, a istu ulogu imao je i u Evertonu za koji je igrao od 2005. do prošle godine. Trenutno je pomoćnik menadžera Mančester junajteda Dejvida Mojesa.

RONALD I ERVIN KUMAN
Bivši holandski fudbaler i aktuelni menadžer Fajenorda Ronald Kuman, sin holandskog fudbalera Martina, jedan je od najboljih štopera (libera) svih vremena . Bio je čuven po veoma preciznim centaršutevima i fantastičnom izvođenju slobodnih udaraca. Ronald spada u red najefikasnijih odbrambenih igrača u fudbalu. Bio je član čuvene reprezentacije Lala koja je osvojila EURO 1988, zajedno sa Gulitom, Van Bastenom, Rajkardom… Posle osvajanja Kupa šampiona sa PSV-om iste godine postao je član Barselone i Krojfovog drim-tima, sa kojim je četiri godine zaredom osvajao Primeru (1991-1994). Postigao je i pobedonosni gol u finalu Kupa šampiona 1992, u meču protiv Sampdorije.

Ronaldov stariji brat Ervin fudbalsku karijeru počeo je i završio u Holandiji igrajući na poziciji veznog igrača u Groningenu, PSV-u i Mehelenu. Kao i Ronald bio je standardni reprezentativac Holandije između 1983. i 1994. Od 1998. bavi se trenerskim pozivom sa promenljivim uspehom. Trenutno predvodi  RKC Valvajk.

ĆABI I MIKEL ALONSO

Defanzivni vezista Kraljevskog kluba karijeru je započeo u Real Sosijedadu, da bi odatle otišao u Liverpul i stigao u Real Madrid 2009, gde i danas igra. Za reprezentaciju Španije nastupio je 109 puta, a ljubilarni 100. nastup imao je u četvrtfinalu EURO 2012, u meču protiv Francuske. Krunisao ga je sa dva pogotka i odveo svoju zemlju u polufinale. Pored ovog turnira sa Španijom je osvojio i EURO 2008, kao i Mundijal 2010. 

Ćabi i stariji brat Mikel trenirali su kao dečaci sa ocem Perikom, takođe fudbalerom koji je igrao između ostalog u Real Sosijedadu i Barseloni. Mikel je najveći deo karijere proveo u Real Sosijedadu, a od fudbala se oprostio 2012. u dresu engleskog Čarlton Atletika.

SALOMON I BONAVENTURA KALU

Pre nego što je postao napadač Lila, Salomon Kalu igrao je u Fajenordu (2003-2006) i Čelsiju (2006-2012), a Stamford Bridž je napustio kada mu je istekao ugovor. Sa Čelsijem je osvojio Premijer ligu, Ligu Šampiona, FA kup i Liga kup. Za reprezentaciju Obale Slonovače nastupio je 63 puta i postigao 23 gola.

Stariji brat Bonaventura (imaju još jednog brata i osam sestara!) igrao je u brojnim francuskim timovima, dok se 2011. nije povukao iz fudbala i pridružio amaterskom francuskom klubu Komb la Vil. Pamtimo ga i kao izvođača penala i pobedonosnog gola za Obalu Slonovače na SP 2006. u meču sa Srbijom i Crnom Gorom.

Interesantna činjenica vezana za braću Kalu dogodila se upravo uoči ovog turnira. Malo je falilo da postanu prva braća u fudbalskoj istoriji koja bi igrala jedan protiv drugog u dve različite reprezentacije, s obzirom da je Salomon nameravao da uzme holandsko državljanstvo. Ipak, to se nije dogodilo.

PIPO I SIMONE INZAGI

Filipo Pipo Inzagi je jedan od najefikasnijih golgetera svih vremena, peti u Italiji sa 313 postignutih golova u zvaničnim mečevima i drugi u evropskim takmičenjima sa 70 pogodaka. Prvi na ovoj listi je Raul koji je postigao 77. Takođe, Pipo drži i klupski rekord, s obzirom da je sa 43 gola najefikasniji igrač Milana u istoriji međunarodnih takmičenja. Pored ovih drži i rekord sa najviše het-trikova u Seriji A, ukupno 10. Tokom karijere koju je okončao 2012. osvojio je Svetski šampionat 2006. i dve titule u Ligi Šampiona. Trenutno predvodi Milanov „primavera“ tim, odnosno sastav igrača mlađih od 19 godina.

Tri godine mlađi brat Simone promenio je niz klubova dok se nije skrasio u Laciju za koji je nastupao 11 godina. Bio je i član Azura od 2000. do 2003. a 2010. povukao se iz fudbala. Za razliku od mnogo uspešnijeg starijeg brata, Simoneova karijera uglavnom se svodila na pozajmice i neredovne nastupe.

RIO I ANTON FERDINAND
Iz Lidsa Rio Ferdinand je jula 2002. stigao u Mančester junajted i sa obeštećenjem od 30.000.000 funti postao tada najskuplji engleski fudbaler ikada, kao i najskuplji defanzivac u istoriji igre. Ugovor sa Đavolima ističe mu na kraju ove sezone. Za nacionalni tim ovaj 35-godišnjak nastupio je 81 put između 1997. i 2011, učestvovao je na tri svetska šampionata.

Dvadesetosmogodišnji Anton Ferdinand igra na istoj poziciji kao i poznatiji brat, takođe je prošao čuvenu fudbalsku školu Vest Hema, a igrao je, između ostalog, u Premijer ligi za Sanderlend i Kvins Park Rendžers. Prošlog leta stigao je u tursku Antaliju sa kojom je potpisao trogodišnji ugovor. Nastupao je 17 puta za mladu reprezentaciju Engleske.

SOKRATES I RAI

Popularni Doktor Sokrates igrao je za reprezentaciju Brazila sedam godina, postigao 22 gola u 60 nastupa i predstavljao naciju na dva mundijala. Ulogu kapitena imao je na SP u Španiji 1982, u ekipi sa velikanima Zikom, Falkaom Ederom… Ova postava Brazila smatra se najboljom posle čuvene Peleove generacije, iako nikada nije osvojila titulu svetskog šampiona. Sokrates je klupsku karijeru proveo u Botafogou, Korintijansu i Fjorentini, a povukao se sa terena 1985. Preminuo je u decembru 2011, a ostao je upamćen i kao veliki boem, filozof i borac za prava siromašnih.

Sokratesov mlađi brat Rai najveći deo karijere proveo je u Sao Paulu, da bi devedesetih nastupao za Pari Sen Žermen. Sa ova dva tima osvojio je ukupno 15 titula i postigao blizu 100 golova. Za reprezentaciju Brazila nastupio je 51 put i postigao 17 golova. Za razliku od starijeg brata osvojio je Svetski kup u SAD-u 1994.

JAJA I KOLO TURE

Tamnoputa braća su različitim putevima završili u Mančester Sitiju, gde je Jaja i ostao, dok je Kolo nastavio u Liverpul. Prvi je pre toga igrao u Barseloni, Olimpijakosu i Monaku, a drugi je reputaciju dugo gradio u Arsenalu. Jaja se smatra jednim od najboljih centralnih veznih igrača Premijer lige, dok je Kolo fantastičan štoper.

Braća su ključni igrači reprezentacije Obale Slonovače, a imaju i trećeg brata Ibrahima koji je takođe profesionalni fudbaler.

DIJEGO I GABRIJEL MILITO

Braća Milito godinama su nastupali za argentinsku reprezentaciju, a u jednom trenutku u isto vreme igrali su u Saragosi. Dijego još uvek nosi dres Intera kojem je 2010, sa dva gola u finalu protiv Bajerna, doneo trofej Lige šampiona. Gabrijel je bio u Barseloni i Independijenteu, ali morao je da se povuče u 31-oj godini zbog teške povrede kolena.

FABIO I PAOLO KANAVARO

„Berlinski zid“, kako su Fabija nazivali italijanski navijači, smatra se jednim od najboljih štopera ove zemlje. Karijeru je počeo u Napoliju, zatim je sedam godina bio u Parmi, da bi preko Intera i Juventusa završio u Real Madridu, sa kojim je uzeo dve titule u Primeri, 2007. i 2008. Bio je možda i najbolji igrač šampionskog tima reprezentacije Italije na Mundijalu 2006. u Nemačkoj. Karijeru je završio u Dubaiju 2011.

Mlađi brat Paolo je kapiten Napolija za koji igra najveći deo svoje karijere, a za razliku od brata nikada nije uvršten u A reprezentaciju svoje zemlje.

SANTJAGO I ESTEBAN SOLARI

Bivši reprezentativac Argentine Santjago Solari proveo je najveći deo karijere u Realu, pre njega nastupao je za River Platu i Atletiko Madrid, a iz Reala je otišao u Inter, gde je proveo tri sezone. Karijeru je završio 2011. u urugvajskom Penjarolu. Za nacionalni tim nastupao je 11 puta.

Manje poznati Esteban sa promenljivim uspehom kao centarfor igrao je za veliki broj klubova, dok trenutno nastupa za grčku Škodu Ksanti. Fudbalsku karijeru pored njih dvojice imao je i njihov najmlađi brat David koji je igrao u Izraelu, otac Eduardo i ujak Horhe koji je nastupao za River Platu, dok je njihov rođak Fernando Redondo bio član Real Madrida. Svi osim Davida nastupali su za argentinski nacionalni tim.

DŽONATAN I ĐOVANI DOS SANTOS

Ova rođena braća su Meksikanci brazilskog porekla, a ponikli su u čuvenoj La Masiji, Barseloninoj školi fudbala. Posle godina lutanja Đovani trenutno sa puno uspeha igra za Viljareal, a prethodno nije opravdao epitet velikog talenta noseći dres Totenhema, pa Ipsviča, Rasing Santandera, Galatasaraja i Maljorke. Džonatan je u prethodnih godinu dana priključen prvom timu Barselone, ali retko dobija šansu.

VILI I RENE VAN DE KERKHOF

Holandski blizanci bili su sastavni deo čuvene reprezentacije koja je igrala u finalu Svetskog kupa 1974. i 1978. Vili je takođe igrao i na EURO 1980, a karijeru je proveo u Tventeu i PSV-u, na poziciji veznog igrača. Za reprezentaciju je odigrao 63 utakmice i postigao 5 golova.

Kao i brat blizanac i Rene je imao sličan razvojni put. Razlika je postojala u poziciji na terenu i broju klubova za koji su nastupali. Pored Tventea i PSV-a Rene je igrao i za Seiko, Helmond Sport i Ajndhoven, kao desno krilo. Nastupio je za reprezentaciju 47 puta i takođe pet puta u njoj bio strelac. Braća Van de Kerkof  našla su se na Peleovoj listi 125 najboljih živih igrača 2004. godine.

MILKO I BOŠKO ĐUROVSKI
Braća iz Makedonije verovatno spadaju u najpoznatiju fudbalsku braću sa ovih prostora. Sa 12 godina 1975, Milka iz rodnog Tetova dovode u Crvenu zvezdu u kojoj provodi šest godina osvojivši dve titule šampiona i dva Kupa Jugoslavije. Kao bomba odjeknula je vest o njegovom transferu u Partizan u letnjem prelaznom roku 1986, zbog čega je postao omražen među navijačima Crvene zvezde. Do 1990. igra za crno-bele sa kojima osvaja jednu titulu šampiona države, jedan Kup Jugoslavije i jedan Superkup Jugoslavije. Te godine Milko odlazi u Groningen i sa 14 golova pomaže ovom klubu da napravi najbolji rezultat u njegovoj dotadašnjoj istoriji osvojivši treće mesto u holandskom nacionalnom šampionatu. Karijeru nastavlja jednogodišnjim angažmanom u Olimpiku, a završava je u nižerazrednim klubovima Slovenije da bi konačno 2006. u 40 godini života okačio kopačke o klin. Za reprezentaciju Jugoslavije Milko je nastupio 6 puta i postigao dva gola.

Kao i mlađi brat i Boško je karijeru započeo u makedonskom Tetovu da bi sa 14 godina došao u Crvenu Zvezdu u kojoj je igrao od 1978. do 1989. odigrao 509 utakmica i postigao 103 gola. Iz Zvezde odlazi u švajcarski klub Servet u kojem je 1995. završio karijeru. Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je četiri utakmice. Po završetku karijere predvodio je kao trener Radnički iz Obrenovca, Rad, Srem iz Sremske Mitrovice, PSK Pančevo i Radnički iz Niša. Boško Đurovski 2007. postao je trener Crvene Zvezde sa kojom osvaja „duplu krunu“ - prvu titulu prvaka Srbije 2006/2007, i Kup Srbije 2006/2007. Danas, Boško je selektor Makedonije.

BORA, MILOŠ I MILORAD MILUTINOVIĆ

Čuveni stručnjak igračku karijeru gradio je u FK Boru i OFK Beogradu a najbolje partije pružio je u Partizanu u kojem je od 1969. do 1971. odigrao 210 utakmica i postigao 122 gola. Bora iz Partizana odlazi u francuski Monako, a zatim u Nicu i Ruan. Karijeru završava 1972. u meksičkom klubu Pumas koji je ujedno i prvi klub koji je vodio kao trener. Nadimak „Čudotvorac“ dobio je zbog činjenice da je četiri od pet fudbalskih reprezentacija koje je predvodio odveo u drugi krug takmičenja na Svetskim prvenstvima. Ovo mu jedino nije uspelo sa Kinom a predvodio je još i Meksiko, Kostariku, SAD i Nigeriju u Meksiku 1986, Italiji 1990, SAD-u 1994 i Koreji i Japanu 2002.

„Plava čigra“ bio je nadimak Miloša Milutinovića jednog od najboljih krilnih igrača u istoriji stare države. Za Partizan je odigrao 213 mečeva i postigao 231 gol i osvojio dva nacionalna kupa 1954. i 1957. Odlazi u OFK Beograd gde provodi dve sezone a zatim u Bajern, a odatle u Francusku. Karijeru završava 1966. u OFK Beogradu. Za reprezentaciju Jugoslavije nastupio je 33 puta između ostalog na Svetskim prvenstvima 1954. i 1958. Nakon povlačenja bio je trener brojnih inostranih i klubova sa prostora bivše Jugoslavije kao i reprezentacije. Preminuo je 2003. godine.

Milorad je kao i njegova braća igrao na poziciji odbrambenog igrača u Partizanu pedesetih i šezdesetih godina prošlog veka. Sa crno belima je tri puta bio prvak države 1960/1961, 1961/1962 i 1962/1963. Odigrao je 194 utakmice i postigao 9 golova. Po završetku igračke karijere sezonu 1968/1969 bio je trener Ksamaksa.

ZLATKO I ZORAN VUJOVIĆ
Jedan od najboljih hrvatskih napadača bio je zaštitni znak Splitskog Hajduka u kojem je proveo deset godina i s kojim je bio prvak Jugoslavije 1979, i pobednik Kupa maršala Tita 1984. Karakterističan po brzini i borbenosti, Zlatko je najbolju sezonu u Hajduku imao 1984/1985 kada je u 34 utakmice postigao 25 golova. Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 70 utakmica od 1979. do 1990. i postigao 25 golova. Posle Hajduka odlazi u Bordo a karijeru i završava u Francuskoj, tačnije u Nici 1993. Danas, Zlatko Vujović radi kao trener u Hajdukovoj omladinskoj školi.

Zoran je kao i brat proveo deset godina u Hajduku u istom vremenskom periodu. Igrajući na poziciji desnog beka nastupio je u dresu „bilih“ 428 puta i postigao 66 golova. Dres Jugoslavije oblačio je 34 puta i dva puta u njemu bio strelac. Kao i Zlatko, odlazi u Bordo ali se vraća u Jugoslaviju i u sezoni 1989/1990. nosi dres Crvene zvezde za koju je nastupio 15 puta. Karijeru takođe završava u Nici, a kao trener radio je u Maroku, Saudijskoj Arabiji i Francuskoj.

BORISLAV I ZVJEZDAN CVETKOVIĆ

Braća Cvetković rođena su u Karlovcu u Hrvatskoj, a karijeru su izgradili u zagrebačkom Dinamu. Bora je u ulozi centarfora za „modre“ odigrao 304 utakmice i postigao 126 golova, a sa njima je bio prvak države 1982. i pobednik Kupa Jugoslavije 1983. Tri godine kasnije, odnosno 1986. prelazi u Crvenu zvezdu u kojoj ostaje dve sezone. Iz Zvezde Cvetković odlazi u italijanski Askoli, a potom u Mačerateze i Kazertano da bi igračku karijeru završio 1995. u dresu Borca iz Čačka. Za A reprezentaciju odigrao je 11 utakmica u periodu od 1983. do 1988. i postigao jedan gol. Jedno vreme kao trener predvodio je Obilić, a bio je i pomoćni trener Valteru Zengi na klupi Crvene zvezde 2005/2006.

Mlađi brat Zvijezdan igrao je na poziciji odbrambenog igrača u Dinamu od 1980. do 1987. a zatim odlazi u Valdhof Manhajm gde i 1990. završava karijeru. Devet puta oblačio je reprezentativni dres i jednom bio strelac, a po okončanju igračke karijere kao trener vodio je zagrebački Dinamo i Sopot , da bi se 2011. ustalio kao prvi strateg Borca iz Banja Luke.

ILIJA I VLADIMIR IVIĆ

U sportu se retko dešava da rođena braća igraju u timovima koji važe za najljuće rivale. Braća Ivić predstavljaju pravi izuzetak od ovog pravila. Ilija je ponikao u Proleteru iz Zrenjanina za koji je igrao od 1986. do 1991. kada prelazi u Crvenu zvezdu u kojoj je proveo tri godine. S crveno-belima osvaja državni šampionat 1991/1992. kao i Kup sledeće godine. U 77 utakmica postigao je 38 golova. Karijeru nastavlja u Olimpijakosu u kojem je proveo pet godina od 1994. do 1999. Sa Olimpijakosom je stigao do četvrtfinala Lige šampiona gde ih je eliminisao Juventus. Iz Grčke odlazi u Torino, međutim posle godinu dana vraća se u Aris da bi odatle otišao u AEK gde 2004. završava igračku karijeru. U finalu Grčkog kupa 2002. sastao se u dresu AEK-a sa svojim bivšim klubom Olimpijakosom i postigao pobedonosni gol. Imao je jedan reprezentativni nastup 1998. u meču sa Švajcarskom. Novu karijeru započeo je 2004. upravo u AEK-u kao tehnički direktor. Na ovoj poziciji ostaje do 2007. kada prelazi u Olimpijakos gde je angažovan na istoj poziciji ali samo godinu dana. Na mesto direktora Crvene zvezde dolazi 2008. ali podnosi ostavku posle jedne sezone provedene u klubu.

Ilijin mlađi brat Vladimir igrao je na poziciji ofanzivnog veznog, vrlo spretan sa loptom tj. njenom kontrolom, preciznim pasovima i igrom glavom. Iz Proletera u kojem je igrao od 1994. do 1998. dolazi u Partizan i s njim osvaja nacionalni šampionat 1999, 2002, 2003 kao i Kup 2001. U 130 nastupa za crno-bele postigao je 64 gola. Karijeru kao i stariji brat Ilija nastavlja u Grčkoj nastupajući u dresu AEK-a, Arisa i PAOK-a u kojem završava karijeru 2012. Dres Srbije i Crne Gore oblačio je osam puta, a trenutno angažovan je kao trener omladinske selekcije PAOK-a.

Piše: Aleksandar Đelošević