Na slovo, na slovo „K“: Košarka, Kari, kontinuitet

Bilo je zlatom ovenčanih reprezentativaca čiji su očevi bili vrhunski košarkaši, ali ne i učesnici velikih taklmičenja, poput Marka i Srećka Jarića, Igora i Gorana Rakočevića, bilo je velikana čiji su sinovi nasledili gene, ali nisu dobacili do nacionalnog tima, poput Vladimira i Rastka Cvetkovića, Dražena i Davorina Dalipagića. Na širem spisku za predstojeći Evrobasket nalazili su se Uroš Trifunović i Balša Koprivica, čiji su očevi takođe bili majstori pod obučevima, ali ne i učesnici najvećih reprezentativnih smotri.

Pitanje je trenutka kada će Nikola Topić postati ono što je bio njegov tata Milenko. Ali, Dušan i Tristan Vukčević sada su i zvanično prvi otac i sin koji su predstavljali Srbiju (ili tada državnu zajednicu SCG) na Evropskim prvenstvima. Dušan je bio učesnik kontinentalnog šampionata u Švedskoj 2003. godine, tačno šest meseci nakon što je dobio naslednika, koji će sada u Rigi, nakon što je od više mogućnosti odabrao da igra za Srbiju i zablistao na pripremnim utakmicama, biti jedini debitant na velikim takmičenjima u našem sastavu.

I tu dolazimo do druge ključne karakteristike Pešićevog konačnog izbora, a to je ta čarobna reč „kontinuitet“. Naime, prvi put još od kraja šezdesetih godina prošlog veka (OI ’68 i EP ’69), a pleonazam je uopšte pokušati objašnjavati koliko se košarka kao sport promenila za više od pola veka (tada su se, jedno vreme, svetska i evropska prvenstva igrala u istoj godini, igrači su tokom sezone maltene više vremena provodili u nacionalnom timu, nego u klubu), naša reprezentacija na dva uzastopna velika takmičenja odlazi samo sa po jednim debitantom.

(@MNPress)

Pazite ovo: Aleksa Avramović, Aleksa Radanov, Aleksa Uskoković, Alen Smailagić, Balša Koprivica, Dalibor Ilić, Dragan Apić, Dušan Ristić, Jovan Novak, Marko Jagodić-Kuridža, Miloš Teososić, Nemanja Dangubić, Nikola Đurišić, Nikola Jović, Nikola Rebić, Rade Zagorac, Uroš Trifunović, Boriša Simanić, Ilija Đoković, Dušan Beslać, Filip Petrušev, Dejan Davidovac, Nemanja Bjelica, Boban Marjanović, Vanja Marinković, Dejan Todorović, Ognjen Jaramaz, Nikola Kalinić, Vladimir Lučić, Ognjen Dobrić, Nikola Jokić, Nemanja Nedović, Vasilije Micić, Marko Gudurić, Nikola Milutinov, Bogdan Bogdanović, Stefan Jović, Aleksej Pokuševski, Uroš Plavšić, Tristan Vukčević, Nikola Topić, Mihailo Petrović, Arijan Lakić, Mario Nakić, Stefan Lazarević, Filip Jović, Bogoljub Marković, Asim Đulović, Luka Mitrović, Danilo Anđušić, Marko Jeremić, Dušan Miletić.   

Ukupno 52 igrača prodefilovala su kroz reprezentaciju za ove nepune četiri godine otkako je Svetislav Pešić preuzeo Orlove i od tog kvantiteta, kroz lavirint takozvanih „prozora“ u kojima nije mogao da računa na NBA i, najčešće, evroligaške igrače, selektor sa velikim „S“ je, kako mu ime funkcije i kaže, načinio selekciju i došao do toga da u tri godine, kroz Svetsko prvenstvo, Olimpijske igre i Evrobasket, izbor svede na ukupno 16 igrača. Prošle godine za Lil, odnosno Pariz izvršene su samo tri promene, od kojih su dve bile prinudne (Stefan Jović se sam odjavio, a Boriša Simanić se još nije bio oporavio), pa je povratak Nikole Jokića i Vasilija Micića pratila samo jedna izmena iz domena selekcije – Uroš Plavšić, kao jedini debitant umeso Dušana Ristića. Sada, u odnosu na lani, nema Plavšića i Davidovca, vratio se Jović, a Vukčević je jedini novajlija.

Inače, za pasionirane ljubitelje statistike, samo pet puta kroz istoriju, naša košarkapška reprezentacija odlazila je na velika takmičenja bez ijednog debitanta. Prvi put 1964. godine na Olimpijske igre u Tokiju, gde smo zauzeli sedmo mesto, zatim šest godina kasnije, kada smo osvojili prvu zlatnu medalju u istoriji, i to na Svetskom prvenstvu čiji smo domaćini bili, pa odmah na sledećem Mundobasketu 1974. u Portoriku (srebro), onda 1980. godine kada smo u Moskvi stigli do jedinog olimpijskog zlata u istoriji i, najzad, 2019. godine na Svetskom prvenstvu u Kini, gde smo peto mesto doživelo kao razočaranje.

Bilo je nekoliko takmičenja sa po jednim debitantom (1979, 1991, 2005, 2011, 2016), ali nikada u poslednjih pet i po decenija u dve uzastopne godine, kao sada. Najviše debitanata, po devetoricu, imali smo 2007. godine („moskitosi“ Moke Slavnića) i 2013. godine na EP u Sloveniji, poslednjem selektorskom takmičenju Dude Ivkovića.

Ako govorimo samo o evropskim prvenstvima, petorica igrača u ovom sastavu nemaju iskustvo nastupa na šampionatima našeg kontinenta: Aleksa Avramović, Nikola Jović, Filip Petrušev, Ognjen Dobrić i Tristan Vukčević. Primera radi, na prethodnom Evrobasketu, pre tri godine, imali smo šestoricu debitanata na EP, pa pre toga 2017. godine u Istanbulu petoricu. Najmanje novajlija na EP, ako računamo samo period od raspada bivše države, imali smo 2005. godine kao domaćini - trojicu, a u velikoj Jugoslaviji po dvojicu 1975. i 1979. godine.

Konačno, po jedan kuriozitet vezan je za dvojicu naših vodećih igrača. Nikola Jokić prvi put je spojio dve uzastopne godine kao učesnik akcija seniorske reprezentacije, što je još jedna od stavki koje se pripisuju u zasluge Svetislavu Pešiću, a ne mogu se pretvoriti u brojke (ili, možda, ipak može – u nulu, a to je broj otkaza ovog leta).

Bogdanu Bogdanoviću ovo će biti deveto veliko takmičenje (računajući od 1995. godine rekorderi su Dejan Bodirgoga i Dejan Tomašević sa po deset), već je najbolji strelac reprezentacije u tom periodu, a stigne li Srbija do završnice na predstojećem Evropskom prvenstvu (dakle, ako odigra svih devet utakmica u Rigi), kapiten će postati i igrač sa najviše odigranih mečeva za reprezentaciju na velikim takmičenjima od 1995. naovamo, preteći će Bodirogu koji trenutno ima osam više (76-68).